De laatste dag in Kathmandu.

Dinsdag 17 Juni 2008

Vandaag is hetmijn laatste dag in Kathmandu. Het avontuur is bijna voorbij. Ik zeg bijna, omdat we nog het bagage-verhaal gaan krijgen. Ik heb een weegschaal in het guesthouse opgehaald en ik ben alles maar eens opnieuw gaan inpakken. Ik heb besloten om veel zware dingen in m'n handbagage te doen. Natuurlijk kennen ze alle truuks, maar misschien hoef ik dan niet veel bij te betalen. Het is voor elkaar, alles is verdeelt. Uiteraard is het maar een kwestie van verschuiven. Als je alles opteld kom ik nog op ca7 kilo te veel (zonder de zwarehandbagage mee te tellen). Zojuist ook nog maar de foto's voorzien van commentaar zodat jullie kunnen zien wat wat is. Er komen nog wat foto's extra bijvan Bodhnath envan de Newari dorpjes. Deze zijn niet volledig op het weblog aangekomen.

Ik heb ook het plan om nog maar een lekkere voetmassage te nemen. Gewoon in en rond het guesthouse zit er van alles.Ikverblijf in het Kathmandu guesthouse en dat zit middenin Thamel. Toeristischer krijg je het haast niet in Nepal. Ik heb geen puf meer om voor m'n vlucht nog actief te worden. Gewoon alles rustig aan!

Nog even voor degene die graag wil weten hoe het met Bonnie gaat. Ze is dus afgelopenzaterdag geopereerd (op school in de buitenlucht). Alles is prima gegaan. Gelukkig heeft Leoni kunnen zorgen dat ze tijdens de operatieniet wakker werd (halverwege toch een extra dosis verdoving gekregen). De dierenarts heefttwee keer moeten hechten omdat ze wel erg bleef bloeden. Ik heb daarna nog twee keer gebeld met Laxmi en het gaat goed. Hopelijk blijft het goed gaan envoelt het beestje zich beter. Volgens mij heeftBonniehet getroffen dat ik kwam, want behalve Julia en Brigitte in Nederland, is er volgens mij niemand op school die zich echtom het beestjebekommert.Je kan je afvragen hoe het verder moet.... Maar ik hoop dat ze opknapt en dat ze zich lekker kan laten verwennen als Julia en Brigitte naar Nepal komen.

Het was voor mij eenheel bijzonder avontuur, omdat het heel anders was dan m'nnormale bezigheden.Zowel het feit dat ik alleen op reis was, als het feit dat ik op een school terecht kwam en iets ging doen wat ik nooit doe. Maar natuurlijk ook Nepal! Ik heb genoten, gelachen, gehuilt (om Bonnie),me geergerd en heel vaak bedacht dat sommige dingen zo anders zouden kunnen. Maar, dat is ook weer de charme van Nepal (ook wel Azie). Het geeft ook weer perspectief in wat wij wel hebben of misschien ook anders zouden kunnen doen thuis. Kortom, ik heb echt genoten!!!!

Ik wil jullie graag allemaal bedanken voor de gezelligheid op de weblog. Ik heb er erg van genoten. Maar natuurlijk het aller belangrijkste.... heel erg bedankt voor het donatiegeld! Zoals ik eerder al heb verteld, zal ik thuis kijken wat er nog over is en dit geld kan dan wellicht bijdragen aan deschool. Gewoon voor de continuiteit van de dagelijkse zaken....

Tot snel thuis!

Birgitte

Een super Mount Everest vlucht!

Maandag 16 Juni 2008

Om 05:30 uur staat de taxi voor en brengt hij me naar het vliegveld. Ik wist het wel, het ging gisteravond net iets te soepel.Op de luchthaven loop ik naar het kantoor van Buddha air om me daar te melden. Ik neem aan dat datde bedoeling is als ik op m'n bestaande/oude ticket moet reizen. Daar moet natuurlijk eerst een heel langdurig gesprek aan vooraf gaan tussen de werknemers. Niemand weet er iets vanen kijken me vragend aan, ik kan intussen ook heel vragend doch zelfverzekerd terugkijken. Gelukkig heb ik die man, die me dat 3,5 week geleden heeft beloofd, z'n naam op laten schrijven. Ze bellen hem en ja hoor, het hoge woord is er uit.Ik mag nog een keer! Vervolgens blijk ik toch niet op de lijst te staan zoals het reisbureau had gezegd. Verbaasd me eigenlijk niets.... Dus ik vlieg om 07:00 uur ipv 06:30 uur. Geeft niets als ik maar kan. Volgens verschillende mensen is het zicht vandaag op z'n best (in de moessontijd), omdat het gisteren zoveel heeft geregend. Ik sms Stefan maar even. Ik kom niet op een lijst voor, dus als er iets gebeurd, is er geen kip die weet dat ik op die vlucht zat. Om 06:25 uur (lekker op tijd)komt er iemand naar me toe met een nieuwe boardingcard en of ik toch die vlucht eerder wil (lees:nu). Dus ik sms Stefan maar meteen voor m'n nieuwe vluchtgegevens. Zo gaat dat hier. Ze wisselen hier gewoon je boardingcard om. Niets geen lijsten aanpassen oid.... Ik check ook m'n nieuwe stoel even, wanter zij er een paar waar je geen raam hebt. En dat is toch wel handig als je naar buiten wil kijken tijdens een Everest vlucht.

Wat een prachtige afsluiting van mijn reis. Het zicht is super en ik heb echt genoten. De stewardess heeft veel tijd besteed aan alle bergen aanwijzen en duskan ik oprecht zeggen dat het zeer de moeite waard was. Een aantal foto's kunnen jullie op de weblog zien (volgen nog). Een echte aanrader om een keer te doen als het zicht goed is!

Vandaag verder lekker relaxen en kijken of er nog iets is wat ik echt wil meenemen. Ik kan niet meer uitbundig shoppen ivm m'n bagage. Ik ga gewoon lekker een terrasje pakken of een toertje maken in een rickshaw. Morgen expeditie....bagage!

Bakthapur en een geweldig wandeling van Khokana naar Bungamati.

Zondag 15 Juni 2008

Op zaterdagavond heb ik contact opgenomen met ranjan, de gids waar ik in het begin ook mee op pad ben geweest. Ik vond achteraf gezien dat hij meer geld had gevraagd dansommige andere gidsen doen, dus tijden het tefoongesprek heb ik gelijk aangegeven wat ik wilde betalen en of hij daar mee accoord ging. Hij vroeg meteen of ik Bridget from Holland was, hijwas zo verrast dat ik hem terugbelde en ging gelijk accoord.

's Ochtends kregen we gelijk het eerste opstakel, omdat alle openbaar vervoer staakte ivm de hogebenzineprijzen. De overheid zouin gesprek gaan wat ze er aan konden doen (op z'n nepalees: praten, praten, praten), maar tot nader orde geen vervoer. En ook alle officiele wegen waren door de staking afgesloten en dus kon je ook niemand ritselen (lees: omkopen)om toch te gaan rijden. Gelukkig na 45 minuten was er iemand met een 'private car' dei wel wilde gaan rijden. Deze mensen horen meestal bij een hotel en aangezien deze auto's nietonder het openbaarvervoer en taxi-service vallen, mogen deze wel over de officiele wegen.

De koningsstad Bakthapur is heel anders dan Kathmandu. Nu moet je niet denken aan goed onderhouden panden, maar de oude bouwstijl heeft iets pittoresk. De plaats zit vol met kleine zijstraatjes (steegjes), pleintjes en waterplaatsen (plek waar ze vroeger kleding en zichzelf wasten).Ik heb het bijna degehele tijd in Bakthapur zien regenen, dus mijnparaplu kwam toch noggoed van pas. ik moet zeggen dat hij er niet meer uit ziet. Het is een 'made-in-China paraplu'en ik heb begrepen dat de A-kwaliteit naar Europa en Japan gaat en de B en C-kwaliteitin Azie blijft voor op de markten. Je hebt hier niet alleen een schoenmaker op straat, maar dezeman is ook gelijk de 'paraplu-repareerder'. Ze noemen hem ook echt'the umbrella repair man'.Voor ca 15 rupees kan je je paraplu laten maken. Maar net nu is er geen 'paraplu-repareerder' te zien. Ik heb hem nog 1 dag nodig en dan laat ik hem mooi hier achter. Wie weet is er iemand op straat nog blij mee. Bakthapur is ook de stad waarmandala en thanka werken worden gemaakt.Dus uiteraard krijg ik hier ook een hele uitleg over, in de hoop dat ik weer wat aanschaf. Alleen zij weten niet dat ik al30 kilo bagage heb en dat ik maar 20 kilo mee mag nemen. Dus helaas voor hun, geen verkoop. We (Ranjan en ik) lunchen in Bakthapur en lopen vervolgens verder door de stad. Ik denk dat ik zonder Ranjan niet op dezelfde plek ken was gekomen. Ik kwam toch weer in straatjes waar ze me echt zaten aan te staren als toerist, terwijl het een hele populaire plaats is om te bezoeken. Op de foto's kan je misschien iets avn de sfeer meekrijgen.

Vervolgens gaan we met de auto door naar Khokana waar we lekker lopend verder gaanen de Newari-dorpjes Khokana en Bungamati gaan bezoeken. Het is ongelooflijk dat deze plaatsjes zo dicht bij Kathmandu liggen. Deze dorpjes kan je je voorstellen als landelijke dorpjes, waar de tijd heeft stilgestaan en waar de mensen voornamelijk op het land werkzaam zijn (rijstvelden). Khokanabestaat ook van de pottenbakkerij en Bungamati van de vloerkleden en dehoutsnijwerken. Nadat we Khokane hebben bezocht gaan we het land op en doorkruisen we de rijstvelden. Van dit uitzicht heb ik natuurlijk al vaker mogen genieten in bijvoorbeeld Indonesie, maar het blijft prachtig. Ik zit precies in het seizoen dat iedereen op het land bezig is. Ik moet erg lachen om Ranjan, hij heeft niet bepaald een atletisch figuur, dus het grappig om hem over de paadjes door de rijstvelden te zien lopen op z'n gympen. Af en toe stoppen we en maken een praatje (voor zover ik nepalees spreek en voor zover zij engels spreken).

Het uitzicht is geweldig en wat een rust. Aangezien het moesson tijd is, loop ik tot m'n enkels in de modder. Maar het is genieten. Op een gegeven moment vraagt Ranjan of we even naar een 'vriend' van hem kunnen lopen. Het huis ziet er, gek genoeg, goed onderhouden uit en Ranjan verdwijnt naar binnen. Ik heb hem tabak zien kouwen en hij vertelde dat z'n vrouw kwaad was als hij bier had gedronken. Volgens mij geeft hij meer geld uit aan bier dan dat hij zegt, maar goed dat gaat mij niet aan. Ook heeft hij verteld dat hij graag 's avondsmet een biertje en kouwtabak doorzakt. Ik heb de marihuana plant zien groeien naast de rijstvelden. Het was de manier hoe hij het huisje uitkwam. Tijdens de wandeling vraag ik hem of het gelukt was met z'n 'rookspul' bij die 'vriend'. Je had hem moeten zien kijken!! Hij vroeg hoe ik dat nou wist.... Ik heb hem maar uitgelegd dat wij daar in Nederland toch iets anders mee omgaan en dat ik de plantjes ook had zien staan. Hij haalt zijn 'rookspul' en ik krijg een handje met een soort van kleine tomaatjes. Grappig!! Verschil moet er zijn. Ik heb nog wel even gevraagd hoeveel het ongeveer kost als hij daar iets koopt.Voor 50 rupees (ca 50 eurocent) krijg je een plukje! Nou ja, hij gaat z'n gang maar als ik maar niet mee hoef te doen. Ik moet wel zeggen dat hij niets rookt of drinkt als ik er bij ben.

Op de terugweg nemen we een gezinnetje mee, die naar Patan moeten. Ze zijn de dag er voor naar hun oom vertrokken in Bungamati, maar door die onverwachtse staking konden ze niet etrug naar huis en nu waren ze dus als aan de lange wandeling begonnen met 2 kleine kindjes. Ik heb een stationwagen tot m'n beschikking, dus dar kunnen best een paar mensen bij. Ze hebben me daarna wel 10 keer bedankt, terwijl het toch geen moeite was!

We stoppen nog in de stadom ergens de lekkerste samosa's te kopen (volgens Ranjan). Ik moet zeggen, ze zij heerlijk. Maar die in Pokhara deden er zeker niet voor onder. Dus ik knik braaf als hij me vraagt of ik ze toch wel de allerlekkerste vindt van heel Nepal.

Bij terugkomst om 19.00 uur probeer ik toch nog maar te regelen dat ik die Mount Everest vlucht nog een keer kan doen. Geen probleem volgens het reisbureautje, ze hebben een plaatsje voor me afgeblokt.

Nogmaals genieten bij de tibetaanse stupa Bodhnath.

Zaterdag 14 Juni 2008

Vandaag kom ik uit m'n bed en vannacht heb ik via de sms van Stefan begrepen dat we met de voetbal 4-1 hebben gewonnen. Nou dat moet ik hier ook continu horen. Eerst vragen ze waar ik vandaag kom en als ze dan horen dat ik uit Holland kom, dan moet ik alles aanhoren van de voetbal. Dat 'we' zo goed zijn en over van Basten.....! Ik heb eendeel van de wedstrijdvanochtend gezien in het hotel. Ja, ze waren inderdaad goed! Hopelijk komen 'we' nog ver, dat zouleuk zijn.

Vandaag eigenlijk een heerlijk relax dagje. Lekker eten en bijkomen en merk dat ik erg moe ben. Wellicht toch een gevolg van de afgelopen weken. Ik wilde graag nog eens terug naar de tibetaanse stupa. Dus 's middags ga ik in onderhandeling voor een taxi om naar Bodhnath te gaan. Die onderhandeling wordt steeds moeilijker, omdat de brandstofprijzen ook Nepal bereikt hebben. De benzine prijzen zijn hier van 60 rupees naar 130 rupees per liter gegaan. Het gevolg is dat de prijzen die ik eerst aan kon houden, totaal niet meer van belang zijn.

Ik heb heerlijk genoten rond en op de stupa. Er heerst een sfeer die ik niet kan omschrijven. Een soort van relaxte spirituele sfeer. Geen idee hoe ik het anders moet omschrijven. Ik ben 2,5 uur gebleven en dus lekker de sfeer kunnen opsnuiven. De taxi chauffeur liet duidelijk merken dat hij maar vond dat iklang weg was gebleven. Gelukkig heb ik tijdens de onderhandeling al aangegeven dat ik niet wist hoe lang ik weg zou blijven: 2 of 3 uur. Dus ik hoef me niet schuldig te voelen. Tenslotte kan hij de stupa zien wanneer hij maar wilt.

Het afscheid in Pokhara.

Ik ben vroeg wakker. Niet dat dit nodig is, maar ik ben hier elke dag rond 05:00/05:30 uur wakker. Vandaag neem ik de tijd om weer uit m'n raam te kijken. De laatste keer dat ik voorlopig het Annapurna gebergte kan zien en dat ik m'n ritueel doe in 'mijn' kamer. Het is ook echt mijn kamer geworden. Leoni vond ook al dat ik het huiselijk had gemaakt. Daar kan ik niets aan doen, als ik ergens langer ben wil ik het graag gezellig maken.

Uiteraard heb ikeen schema'tje voor deze ochtend. Ja Steef, ook in Nepal. Ik ga eerst maar Shekhar betalen voor m'n kamer en daarna door naar Laxmi om bij haar te betalen voor het food-programme.Het eten voor de kinderenkomt dus uiteindelijk op ca 47 euro. Daarna moet ikproberen om toch m'n guesthouse te regelen in Kathmandu. Dit kan ook op de bonne fooi, maar ik wilde graag een pick-up service er bij. Ik had al een bevestiging op de mail, maar ik moet m'n vluchtgegevens nog even doormailen. Zo kom ik weer bij mijn standaard internet adresjes uit. Dan kan ik gelijk even gedag zeggen. Intussen loop ik langs alle winkeltjes en restaurantjes. Bij iedereen een praatje maken om dag te zeggen en sommige weten dat ik weg ga. Ook de buurvrouw waar ik m'n laundry breng even dag zeggen. Ze dacht dat ik een dag later weg zou gaan en wilde me nog dhal bhat aanbieden. Maar dat gaat niet meer lukken. Tegen 09:00 uur lekker met Leoni ontbijten bij Monsoon. Deze keer neem ik niets extra's qua ontbijt voor Bonnie, omdat ik niet meer naar school ga. Aangezien ik haar een tablet moest geven leek me dat makkelijker met een stukje ommelet met aardappel. Als je in Nepal een ontbijt neemt met ei, dan krijg je ook gebakken aardappelen.

Op dat moment blijkt dat het hotel / guesthouse geen pick-up service geeft met een binnenlandse vlucht. Ik baal er van, want ik heb niet het voordeligste hotel uitgekozen.

VanLaxmi krijg ik een tikka (steentje op m'n voorhoofd) en ook een roze tikka van poeder. Ik krijg er eenbloemetje bij en een 'lokale shawl' en een dikke knuffel. Ook een enorm mooie shiny haarclip!! Van Leoni krijg ik een heel mooi zakje van stof met een briefje er in. Deze mag ik pas open maken als ik onderweg ben.

Natuurlijk kwam de taxi niet op tijd (!!). Maar toen was het toch echt zover. Leoni en Laxmi rijden mee emt dezelfde taxi. ze zetten mij op de luchthaven af en rijden dan door naar school. Toe maar...2 dagen achter elkaar met de taxi, wat een luxe!

Op de luchthaven blijkt dat m'n bagage ietwat te zwaar is. Ik mag 20 kilo meenemen en ik zit nu op 30 kilo..... Maar het mag mee en daar ben ik blij mee. Ik moet nog maar kijken hoe dat gaat met Qatar airways. Bij aankomst neem ik een taxi en ik ga 2 guesthouses af. De eerste ziet er goed uit, maar ik wil graag in de buurt zitten van waar ik eerst zat. Gewoon omdat het een makkelijke plek is zo in m'n eentje. Dus de taxi rijdt door naar Kathmandu guesthouse en daar krijg ik een prima kamer (niets bijzonders hoor). Ik vraag of ik nog kans maak op een korting en ja hoor en gaat 15 % van af.

Hierna niet veel meer gedaan. Heerlijk op een terrasje gezeten met een drankje en een masala papadum (een papadum met kleine stukjes tomaat, koriander, ui en een pepertje) en zoals jullie gemerkt hebben, even het weblog bijgewerkt. 1 Dezer dagen staan de foto's er weer op en zal ik daar uitleg bij zetten. Vanavond lekker op tijd naar bed. Al hoewel, ik zat te kletsen met Stefan's ouders via de skype en ik wordt aangesproken door een nederlander. Iedereen kan lekker meegenieten als je aan het skypen bent, dus ze weten gelijk dat je nederlands bent. Maar dat geeft niet, iedereen belt af en toenaar huis, dus je zit allemaal inhetzelfde schuitje. Dus wellicht wordt het toch .....voetbal. Tot snel!

Krokodil, dolfijn of walvis.....

Woensdag 11 Juni 2008

Vandaag gaan Laxmi en ik een aantal kinderen van deschool opzoeken in hun eigen 'huis'. Nou ja eigen huis....!

Ik wilde graag wat eten meenemen voor de gezinnen,degene die we gaan bezoeken zijn enkele van de armste gezinnen van de school. Voor het eerste gezin nemen we uien, aardappelen, dhal, olie en rijst mee en voor de andere gezinnen heel veel koekjes. Het liefst nam ik voor die gezinnen ook wat voedzamers mee, maar volgens Laxmi was dat te zwaar omdat we ver moesten lopen. Ditbleek later wel mee te vallen.

Ik had al verwacht dat ze in een hutje woonden, maar toch als je het ziet en je loopt door die 'wijken', dan valt het toch over je heen hoe arm ze zijn. Niet dat het anders is dan op vele andereplekken op aarde, maar toch......! Bij sommige is het een kamer in een stenen gebouwtje en bij anderen zijn het bamboestokken waar klei opgeplakt is. De kamer is ca 3 x 3 en daar leven ze in met vader, moeder en 4 kinderen (waarvan 1 baby). Leven is dus slapen (met z'n allen in 1 bed), uit- en aankleden en koken als het buiten regent. Buiten is er een plek om een vuurtje te maken en daar een pan op te zetten en dat is het. Vader en moeder zijn al weg en aan het werk. de kinderen inclusief de baby zijn alleen. De 2 oudste kindjes gaan om en om naar school. Terwijl er 1 naar school gaat, zorgt de andere voor de baby en de volgende dag is het dus andersom. Het kindje dat die dag naar school gaat, neemt ook de ena jongste mee (ca 4 / 5 jaar).

Daarna gaan we door naar een dorpje waar we een stuk voor moeten lopen. We hebben echt bekijks en worden begroet met namaste madam en namaste Bibi. Dit zijn de gezinnen die nog in zo'n kleihutje wonen. Je moet je dan voorstellen dat de vloer van klei is (geen idee hoe dat ik de regentijd er uit ziet) en de wand bestaat uit stokken met klei en hier geldt ook weer dat het gezin alles in 1 kamer doet. Er komt geen muur, geen betonblok aan te pas. De koekjes worden enthousiast ontvangen. Uiteraard krijgen ze meerdere pakken per gezin, maar toch had ik ze liever wat anders gegeven.Gemiddeld is het een uur heen en een uur terug lopen voor de kindjes (of soms nog meer), door bergachtige gebieden met in het regenseizoen glibberige paden.

Ik heb een paar foto's gemaakt van de hutjes. Hier zitten geen foto's bij van de binnenkant. Dit vond ik te genant om te vragen. Ik kan me voorstellen dat als ik een wildvreemdeaan de deur zou krijgen die graag m'n interieur wilde fotograveren dat ik dat ook niet zo leuk zou vinden. Dus jullie moeten het doen met de omschrijving.

Hierna gaan we op pad naar de houtfabriek om de krokodil te bekijken. Hij is een stuk donkerder uitgevallen dan ik gevraagd heb en de handvaten zijn verre van limoen groen / geelmaar ja....... nepali way! Ik zit te twijfelen of het een krokodil is of een dolfijn, of misschien toch een walvis. Maar dat maakt niet uit. Hij 'doet' het en ziet er goed uit. Ik vraag of hij echt wel goed droog is en volgens de beste man is dat geen probleem. Aangezien het toch een flinke wandeling is naar school, vragen we of we mee mogen rijden met de krokodil.

Het was helemaal geweldig, wat een ontvangst op school. De kinderen konden niet wachten om de krokodil uit te gaan proberen. Dus ze doken er met z'n allen op en ik heb als een politie agent staan vertellen dat er maar 3 (max 4) tegelijk op kunnen / mogen. Ze waren echt super enthousiast. De kinderen waren niet naar de essembly te slepen. Uiteindelijk was deze klaar en moesten de lessen gaan beginnen en dus iedereen naar binnen. Je snapt dat dit effe anders liep. Dus ik wat foto's gemaakt en vervolgens komt Arjun (onderdirecteur) naar me toe en begint aan kinderarmen (5, 6,7 jaar) te trekken en verteld me even op z'n alleraardigste manier (??) dat ik maar een andere dag foto's moet maken. Nou ben ik niet groot, maar toch net iets groter dan hij isen ik heb hem verteld dat ik dit niet van plan was en dat ik die foto's wel degelijk nu ging maken. Tenslotte heb je maar 1 keer de eerste indruk! Ook heb ik hem verteld dat als hij dit nu even een paar minuten zou laten gaan dat dan het nieuwtje er af was en dat het dan vanzelf goed zou komen. Hij droop af en de kinderen heb ik na een aantal minuten verteld dat ze naar de les moesten. Toch leuk dat zoiets echt het kind bij ze naar boven brengt.

Laxmi en ik hebben de groenten uit de groentetuin gehaald zodat die morgen gebruikt kunnen worden voor de 'food-programme'.

Donderdag 12 Juni 2008

Vandaag gaan we koken voor de kinderen (ca 163). Dit is niet altijd op een vaste dag, zodat de kinderen niet alleen naar school komen als er eten gemaakt wordt (of yoghurt of fruit uitgedeeld wordt). Laxmi heeft deze keer alles al gekocht en we hoeven dus niet naar de markt. We gaan (heel lux) met de taxi naar school met alle ingredienten (oa 16 kilo gedroogde rijst). Er zit deze keer ook kip in de maaltijd (15 kilo). Deze maaltijd inclusief kip ga ik betalen met jullie donatie geld. Later blijkt dat dit ongeveer 47 euro in totaal heeft gekost.

Dus we snijden wat af. Er gaat courgette, aubergine, paprika, aardappelen, boontjes, kool, ui en knoflook en 1 of andere knol in. Er wordt dan een zeil op de grond in de keuken gelegd en iedereen (behalve de blanken) zitten hier op te snijden. Leoni en ik zitten gewoon aan tafel, ik heb geen zin om me op te vouwen. Het gaat om z'n nepalees.... op het gemakje. Zelf heb je het gevoel dat het allemaal veel sneller kan. Aangezien Tara (1 van de leerkrachten) tijden de vorige kookdagen al 2 x heeft gezegd dat ze het etenovergaar vindt, steld Leoni voor dat ze ons komt helpen en dat Leoni haar lessen overneemt. Volgens mij snapte ze niet waar dit voor nodig was en wij vermoeden dat ze hier ook zeker geen zin in had. De bedoeling hierachter was dat als ze alleen maar commentaar kan geven, dat ze dan misschien beter zelf kan helpen en dan suggesties kan geven. We proberen op alle mogelijke manieren om de leerkrachten een beetje te stimuleren om creatief te zijn en problemen op te lossen ipv te creeeren. Helaas.... ze ging met de andere in gesprek en liep naar haar les.

De kinderen moeten zich in rijen opstellen. Normaalkunnen ze inkringen gaan zitten op het gras, maar door het regenseizoen liggen er teveel plassen op het gras. De 2 pannen staan buiten en de leerkrachten en Leoni en ik vullen de borden en brengen ze naar de kinderen. De kinderen smullen! Volgens ons kan dit allemaal wat vlotter, maar het gaat zoals het altijd gaat..... Het gevolg is dat de laatste kinderen nog moeten eten en dat ze zich al moeten gaan opstellen in een rij om drinken op te halen. Dit is siroop dat gemengd is met water en in 2 grote emmers zitten. Sommige kinderen krijgen een beker. Maar aangezien er op dit moment zoveel meer kinderen op school zitten, hebben we een tekort aan bekers (en borden). Sommige kinderen krijgen enkel een slok uit de maatbeker. Als ik hier nog wat langer zou zijn, zou ik extra borden en bekers kopen, maar wellicht kan dat ook nog van het donatiegeld wat over is. Overigens gaat dat met de kip heel anders dan bij ons. De hele kip wordt gewoon in stukken gehakt. Allevellen en botten gaan er in. Dus het velletje voor Bonnie zat er niet in Julia. Zodra ik dat zag heb ik aan Laxmi gevraagd of we iets anders hadden om te geven en dus kreeg Bonnie ook eenbordjemet lekkers.

Na het eten gaan de kinderen naar de lokalen en gaan de leerkrachten een hapje eten. Intussen maak ik er gebruik van om samen met Laxmi een rondje te doen om dag te zeggen in elke klas. Ik wil graag weg, zodat ik m'n tas in kan gaan pakken. Alle kinderen gaan staan als ik binnenkom en begroeten me. In de lagere klassen verteld Laxmi dat ik weer terug naar Nederland ga en vertellen ze dat ze deze maaltijd van mij (jullie) hebben gekregen. De kinderen bedanken en roepen bye bye naar me. Er is ook een klas waar elk kind apart naar me toe komt metbloemetjes (lees:blaadjes) en die maken samen een heel gezellig bosje. Bij de kinderen uit de kindergarten klas heb ik de handkus (blazen) ingevoerd als ik opsommige dagen eerder wegging van school en het schoolhek uitliep (terwijl de klassen nog bezig waren). Dus terwijl ik nu samen met Leoni weg ga, roepen de kinderen: 'Bibi, Bibi' en blazen ze een handkus. Erg leuk en lief!!!

Ik heb me tas ingepakt en ga 's avonds lekker bij Almond's eten. Lekker paneer butter masala met naan en papadum en jeera rijst. Echt heerlijk!!

Morgen vertrek ik naar Kathmandu. Ik ben er klaar voor, zowel lichamelijk als geestelijk. Het is goed zo. Het is tijd om weer naar huis te gaan. Lekker naar Stefan en Bruno!

World Peace Pagoda en de dierenarts.

Maandag 09 Juni 2008

De tijd gaat snel en het lijkt wel naarmate dat ik dichterbij de vlucht naar Nederland kom, het sneller gaat. Zeker als je nog vanalles op het programma hebt staan.

Vandaag wil ik graag naar de World Peace Pagoda, ook wel de japanse vredes stupa genoemd. Uiteraard staat deze 'weer' op een berg, dus wordt offijn een taxi nemen of lopen. Voor deze trip wordt er aangeraden om niet te lopen (in ieder geval niet alleen), ivm alle vage figuren die hier rondlopen. Het schijnen mensen te zijn die zich vreemd gedragen na wat gerookt te hebben. Aangezien ik graag heel blijf en de filmcamera en de fotocamera mee wil nemen, ga ik maar met de taxi. Leoniheeft van heel dichtbij meegemaakt dat er 2 vrouwen samen naar boven waren gelopen en dus aangevallen waren en bont en blauw waren.

Volgens Shekhar en de mannen bij Hotel Nirvana kost een taxi ca 700 rupees. Laxmi is het gaan vragen en dus kan je daar meestal wel vanuit gaan, omdat er een verschil is in de prijs voor een toerist en voor een nepalees. Dat is voor nepalese begrippen best veel, dus ik denk dat het voordeliger kan. Leoni en ik besluiten de straat op te gaan om het daar te vragen. Uiteindelijk hebben we na veel 'ach en wee van de driver' een taxi chauffeur die het voor 560 rupees (niet voor 550...) wil doen. We hebben ons rot gelachen! We nemen een route die heel beroerd is, de taxi chauffeur voelt zich genaaid omdat een voorbijganger zei dat de weg goed begaanbaar was. Door landverschuivingen (door de heftige regenval) is de weg totaal onbegaanbaar, dus nadat wij vele keren uit zijn gestapt, moet hij omdraaien en weer die weg terug. Vervolgens weet hij nog een andere route......! Nadat we al een keer uit moesten stappen en zelf verder moesten lopen, bleek dat de taxi vast zat en niet op eigen kracht uit die geul kwam. Dus Leoni en ik stellen voor om te duwen. Je had het moeten zien. We nemen voor de veiligheid een taxi en vervolgens staan we buiten de auto de taxi te duwen! We hebben zo'n lol gehad en vroegen ons af of hij daarom voordeliger was dan de anderen. Ik moet zeggen dat de bestuurder zeer vriendelijk was en dat we uiteindelijk toch een stuk boven zijn gekomen. Hij loopt met ons mee naar boven naar de stupa. Dit was waatschijnlijk omdat hij er zeker van wilde zijn dat we niet te lang weg bleven. Hij wilde maar een uur wachten. Nou dat uur hadden we niet nodig. Wat een tegenvaller vonden wij de stupa. Misschien komt dat omdat ik al veel mooiere tempels, pagoda's en stupa's heb gezien en dan neit alleen in Nepal. Het uitzicht is mooi, maar is niet te vergelijken met Sarangkot.Dus we hebben een rondje gelopen, we waren de enige daar en zijn vervolgens weer teruggegaan. De taxi chauffeur was blij dat hij de rest van de dag nog meer toeristen kon vervoeren en dat wij niet heel z'n middag bezet houden. We rijden terug en besluiten hem toch wat meer te geven omdat hij wel schade aan zijn auto moet hebben na deze trip.

Het is vandaag Curd-programme, dat houdt in dat de kinderen yoghurt krijgen uit dezelfde melkfabriek als waar we als excursie heen zijn geweest met de kids. Julia wilde graag dat ik wat foto's hiervan maakte, maar omdat Leoni dit al heeft gedaan en eventueel nog wel eens kan doen, besluiten we nu achter die tibetaanse man aan te gaanzodat we een telefoonnummerkunnen krijgen van die dierenarts. Ik wil dit graag allemaal voor elkaar hebben voordat ik weg ga. Het is hier nl zo dat als je je kont keerd dat iedereen weer op z'n eigen eilandje gaat zitten.

We vinden de tibetaanse man bij Woodstock cottage. je kan je zo voorstellen dat dit vroeger echt een goede hippie lokatie was. We moeten door steegjes en af en toe even omlopen omdat we een holy cow in dit steegje tegen komen. Het is zo smal dat je niet langs de holy cow kan lopen. Het blijkt een zeer vriendelijke man te zijn, waar we heerlijke verse mint thee krijgen. later komt leoni er achter dat die man nog maar een jaar of 35 is en wij hadden hem op 55 geschat ofzo.... Niet echt een compliment dus. Met het telefoonnummer en een naam op zak gaan we weer terug richting holy cow. Aangezien we het curd programme al gemist hebben, gaan we nog lekker op een terrasje zitten.

Van de week had ik een engels stel ontmoet waar ik na het eten bij aan tafel ben geschoven. Ze zijn 1,5 jaar op reis en we hebben toen gezellig zitten kletsen. Later kwam ik ze tegen en vroegen ze of ik zin had om 's avonds weer wat af te spreken voor het eten en evt een film kijken. Dus 's avonds weer heerlijk bij Almond's gegeten en een leuke avond gehad. E-mail adressen uitgewisseld zodat we wellicht ooit nog eens contact kunnen hebben. Grappig een engels stel wat niet van voetbal houdt en ook niet van heel de sfeer er om heen. Dus uiteindelijk niet meer voro de tv gaan zitten omdat er op vele plekken voetbal op tv was!

Dinsdag 10 Juni 2008

Vandaag is hopelijk de dag dat de krokodil klaar is en dat ik een andere dierenarts kan raadplegen. De dierenarts komt tussen 15:00 en 16:00 uur en de krokodil komt om 15:30 uur. Aangezien we nog wat tijd hebben gaan Laxmi, Leoni en ik op zoek naar nepalese leesboekjes en rijm boekjes. Op school liggen er veel engelse boeken, maar niets om te lezen in het nepalees.We hebben stad en alnd afgezocht, maar nergens iets te vinden en als ze iets hebben, dan maar 1 of 2. Julia wilde graag dat we er dan 40 aanschaften, maar dat aantal hebben we al terugegschroefd naar 10/15 stuks. Maar zelfs dat gaat niet lukken. Na vele 'boekhandels' geven we het op. Aangezien ik Laxmi een kurta cadeau geef en de stof al 2 dagen bij haar thuis ligt, gaan we op padnaar het naai-atelier die de kurta gaat maken. Hier ook gelijk een zak met stofjes gekocht zodat ze op school vanalles hebben om te gebruiken met het knippen en het plakken en evt kunnen ze ze met dramales ook gebruiken, om om te slaan.

Uiteindelijk komt de dierenarts op school aan tegen 17:30 uur. Het blijkt een indiaase dierenarts te zijn die overdag bij de overheid als arts werkt, maar daarna ook nog in z'n eigen tijd prive werkt. De man is rustig en komt kundig over. De napalese dames staan af en toe te ginnegappen. Dat gebeurd hier regelmatig als je van een andere nationaliteit bent dan nepalees (wij vinden het wel wat onbehoorlijk). Ik stel hem vragen over Bonnie en over wat de mogelijkheden zijn. Hij ziet maar 1 mogelijkheid en dat is opereren. de man neemt de tijd en na aandringen van mij komt er een prijsspecificatie. Hij wil de operatie gratis doen. Dus -echt hollands- vraag ik me af wat hier achter zit. Hij geeft aan dat het een school is voor arme kinderen en dat hij graag wat wil bijdragen. Als dit de waarheid is, dan kan ik geen betere reden bedenken. Vervolgens komt er een plastic zak van zijn 'helper' met alle benodigde operatie spullen en medicijnen en betadine enz enz. Samen nemen we de prijs door van alles wat hij nodig heeft en elk artikel zit in het plastic zakje. Hij vraagt of ik Bonnietot 5 dagen na de operatie elke dag een injectiekan geven met antibiotica. Dat lijkt me geen fijn plan (ik ben er trouwens ook niet meer). Dus we kunnen ook betalen voor de benzine kosten en dan komt zijn assistent elke dag die injectie geven en naar Bonnie kijken.In totaal komen we op ca 2400 rupees (ca 24 euro !). Leoni moet verschrikkelijk lachen als ik de man vraag of hij toch wel echt ervaring heeft met operaties en of hij gekwalificeerd is. Ja, sorry hoor, maar hier weet je het nooit. Je rijbewijs krijg je hier door 1 keer vooruit en 1 keer achteruit te rijden (serieus). Ook vraag ik waar de operatie gaat plaatsvinden. Ik ben niet meer in Pokhara, dus Laxmi en Leoni moeten met de hond in de taxi ergens heen. Vervolgens zegt de man dat hij de operatie wel op school verricht binnen en anders buiten. Dus Leoni en ik overleggen dat heel de goede indruk van die man in 1 klap weg is. 5 Minuten later blijkt dat Bonnie vorige keer op de bovenste verdieping van de school is geopereerd en dat dit heel normaal is hier. Ik vraag hem hoe dit in z'n werk gaat. Dat blijkt dus op de keukentafel te gebeuren (??). Ik vraag hem of hij dan verder alles meeneemt en ook iets van een zeiltje oid. Laxmi stelt voor dat ze die opde markt koopt. Persoonlijk lijkt me dit geen hygienische zaak, maar nogmaals hier is het heel normaal. Ik vraag de man om een zeil mee te nemen van zijn werk. Ik spreek af dat ik eerst met Julia ga bellen en hem dan laat weten of de operatie zaterdag kan plaatsvinden.

De man van de krokodil is niet verschenen, dus ik moet nog even wachten om te kijken of het gelukt is. Uiteindelijk komen we om 19.00 uur terug van school. De man van de krokodil verteld dat hij ons had verwacht in z'n zaak. Ja, het is de nepali way, dus niet alles kan in 1 keer goed gaan!. We spreken af dat we morgenochtend komen kijken en als alles in orde is brengen ze hem naar school.

Sightseeing en Bonnie.

Zaterdag 07 juni 2008

Vandaag lekker een vrije dag en ik moet zeggen dat dat wel lekker is. Ik ben op deze dag voornamelijk bezig geweest om restaurants af te gaan om te vargen of iemand misschien een goede dierenarts hier weet. Met Bonnie de schoolhond gaat het niet goed. Dat is al een tijdje een zorg, maar nu wordt het 'gezwel' alleen maar groter. Ik heb medicijnen gekocht, maar of die aan slaan....

De 1 geeft het nummer door van een dierenarts die vorige keer de operatie heeft gedaan en de ander een telefoonnummer van een government dokter. Ik weet het niet, maar alles wat van het governmenthier is, heb ik m'n twijfels over. Ze zijn hier al totaal niet begaan met dieren. Ze schoppen, slaan ze en als het nodig is gooien ze er stenen naar. Zowel naar honden als naar de holy cow. Iedereen mag elkaars kinderen uitfoeteren en slaan. Heel apart!

Leoni heeft met een tibetaanse man gesproken die de straathonden laat steriliseren zodat ze dit een beetje in de perken kunnen houden. Deze man weet een 'goede' dierenarts. Julia wil graag dat als er iemand komt kijken naar Bonnie dat het een ander is dan vorige keer en graag een goede (uiteraard). Morgen maar eens gaan bellen naar deze nummers.

Zondag 08 Juni 2008

Om 12.00 uur komt er een dierenarts naar school om naar Bonnie te kijken. Helaas blijkt het dezelfde arts te zijn als vorige keer, ondanks we gevraagd hebben naar een ander. Hij constateerd een vaginaal (kanker) gezwel. Volgens Julia is het een soort Soa. Dat zou natuurlijk makkelijk kunnen omdat er zoveel straathonden zijn. Toch wil ik graag dat we nog een andere arts raadplegen. Dus daar moeten we naar op zoek.

Daarna gaan we met klas 1 naar de melk fabriek. Weer zien we dat de kinderen enthousiast zijn en zo'n uitje wel erg leuk vinden. Ze schrijven vanalles op en vargen de leerkracht en ons om bepaalde woorden op te schrijven of te spellen. Ze krijgen nl later hier een opdracht over. Puur om dit ook wat educatief te maken als ze weer terug op school zijn.

Na de melkfabriek gaan wij direct door naar de houtfabriek om te kijken hoe het met de krokodil staat. ik moet zeggen, hij is nog lang niet klaar, maar het ziet er goed uit. De man schrikt zich te pletter dat we hebben afgesproken dat hij dinsdag klaar moet zijn. Paniek, paniek!

Vervolgens gaan we door naar Mahendra Pul omdat ik daar m'n indiase bloes ga ophalen, die ik heb laten maken. Wat een verschrikking! Werkelijk waar niet om aan te zien. Leoni stelt nog wat wijzigingen voor, maar hier valt niets meer van te maken. Ik betaal en bedank en ik heb bedacht dat het maar een slaapshirt moet worden en anders laat ik hem per onegeluk ergens liggen. Ik had ook al tijden zitten denken wat ik Laxmi kon geven om haar te bedanken voor al haar zorg. Ze had al een paar keer laten vallen dat ze nog nooit bij een schoonheids salon was geweest, maar omdat m'n tijd een beetje krap werd en ze leuke stoffen zag hangen om een nieuwe kurta te maken, heb ik voorgesteld om er daar 1 van uit te zoeken. Ze heeft een mooie uitgekozen. Ik heb een aantal keer gevraagd of het echt wel haar kleur was. Ze koos namelijk bruin met versieringen er op. Wel mooi hoor! Ze verzekerde me dat ze dit echt mooi vond, dus ik was gerustgesteld.

We gaan verder omdat we met 2 leerkrachten afgesproken hebben bij Koselee (soort van boekhandel voor schoolspullen). Aparte ervaring om 2 leerkrachten mee te nemen om mee te denken en boeken te bekijken. In plaats daar van zitten ze keurig op een kruk en lopen Leoni en ik rond om alles te verzamelen wat ik ga aanschaffen van jullie donatiegeld. Gekleurd papier, vloeipapier om te knippen en plakken. Boekjes met ideeen om creatief te zijn met de jongste kinderen. Nepalese leesboeken gaat niet lukken, ze hebben alleen engels. Gedichten boejes kennen ze ook niet en een boekmet voorlichting over drugs, aids en pedofilie is helemaalondenkbaar. We bedanken de leerkrachten voor de moeite om te komen en 'mee te denken' en gaan richting huis. Uiteindelijk zijn we pas tegen 19.00 uur terug. Dit was een zeer lange dag.